تندیس‌های ایتالیایی

ایتالیا گنجینه ای از هنر و فرهنگ است، سرزمینی که به نظر می رسد سنگ ها از زیبایی بی انتهای تندیس های آن سخن می گویند. تندیس های ایتالیایی از عظمت مجسمه‌های روم باستان گرفته تا هنرهای نفیس رنسانس و فراتر از آن، اثری پاک‌نشدنی بر میراث هنری جهان بر جای گذاشته‌اند. هر مجسمه داستانی را بیان می کند و جوهر دوران خود و نبوغ خالق آن را به تصویر می کشد. در سفری به شگفتی‌های مجسمه‌سازی ایتالیا، جایی که سنگ مرمر و برنز جان می‌گیرند و تاریخ و هنر در رقصی از فرم و احساس در هم تنیده می‌شوند، به ما، معماران مقیم در ایتالیا بپیوندید و جذابیت تندیس های ایتالیا در دوران مختلف را کشف کنید.

تندیس سازان مشهور ایتالیایی و تندیس‌های چشم نواز آنها

ایتالیا دارای سابقه ای غنی در معرفی برخی از مشهورترین تندیس سازان جهان است. این هنرمندان سهم قابل توجهی در زمینه ساخت تندیس داشته اند و آثار مسحورکننده و فریبنده ای را از خود به جای گذاشته اند که حتی پس از گذشت سال ها همچنان تحسین برانگیزهستند. قبل از پرداختن به قلمرو تندیس‌های ایتالیایی، بیایید با خالقان برخی از نفیس‌ترین شاهکارها در گوشه‌های مختلف ایتالیا آشنا شویم و آثار منحصربه فرد آنها را ببینم.

جیان لورنزو برنینی Gian Lorenzo Bernini

“آپولو و دافنه” ( به ایتالیایی: Apollo e Dafne) تندیسی به سبک باروک است که توسط هنرمند ایتالیایی جیان لورنزو برنینی ساخته شده است. این شاهکار بین سال های 1622 تا 1625 تکمیل شد و یکی از نمادین ترین و مشهورترین آثار دوران باروک به حساب می آید.

بافت‌ متضاد پوست صاف آپولو و اندام‌های پوشیده از پوست دافنه، همراه با حرکت و تنش در ژست‌هایشان، مهارت برنینی را در انتقال روایت‌های دراماتیک از طریق تندیس‌سازی به نمایش می‌گذارد.

این تندیس گواهی بر مهارت برنینی در ثبت احساسات و داستان های پیچیده در سنگ مرمر است و نمونه ای از تاکید باروک بر تئاتری بودن و بیان احساسی است، جایی که دافنه برای فرار از آپولو به درخت لور تبدیل می شود.

همچنین ببیند نقاشی‌های ایتالیایی

میکل آنژ Michelangelo

“موسی” (به ایتالیایی:Mosè) مجسمه مشهوری است که توسط میکل آنژ در دوره رنسانس عالی ایتالیا ساخته شده است و قدمت آن به حدود 1513-1515 باز می گردد. 

این تندیس که در کلیسای سن پیترو در وینکولی در رم قرار دارد، موسی را در حالت نشسته به تصویر می کشد که با یک دست الواح قانون و با دست دیگر ریش خود را گرفته است. جزئیات قابل توجه مجسمه شامل نمایش ریش نرم و واقعی موسی، ماهیچه های کاملاً مشخص و پارچه های بدیع است. 

شدت احساسی و ویژگی‌های واقع‌گرایانه مجسمه، برای قرن‌ها بینندگان را مجذوب خود کرده است. بسیاری آن را به عنوان نمایشی از خشم و درگیری درونی موسی تعبیر می‌کنند، زمانی که او از کوه سینا پایین آمد و مردمش را در حال پرستش گوساله طلایی دید.

جیان لورنزو برنینی Gian Lorenzo Bernini

«تجاوز به پروسرپینا» (به ایتالیایی:Rapimento di Proserpina) یک مجسمه مرمری باروک است که توسط هنرمند ایتالیایی جیان لورنزو برنینی در سال‌های 1621-1621 در مراحل اولیه کار خود ساخته شد.

این مجسمه پلوتون را در حالی به تصویر می کشد که پروسرپینا را در بالا نگه داشته و سر بروس مرمری را به تصویر می کشد که نماد مرز دنیای زیرین است.

اسطوره پروسرپینا نمادی از تغییر فصول است، زیرا نیمی از سال را در عالم اموات با پلوتون و نیمی دیگر را با مادرش سرس می گذراند و در نتیجه چرخه بهار و زمستان به وجود می آید.

تندیس «تجاوز به پروسرپینا» یکی از شاهکارهای اولیه برنینی به شمار می رود و استعداد و مهارت استثنایی او را در ثبت احساسات پیچیده و صحنه های پویا در سنگ مرمر به نمایش می گذارد.

بارتولومئو اماناتی Bartolomeo Ammannati

بارتولومئو آماناتی ( 1511 – 1592) یک معمار و تندیس‌ساز ایتالیایی بود که فواره نپتون (به ایتالیایی:Fontana del Nettuno) را در شهر فلورانس ایتالیا خلق کرد. 

این فواره در ابتدا برای جشن ازدواج فرانچسکو اول مدیچی و جوانا در قرن شانزدهم سفارش داده شد.

قسمت مرکزی این فواره تندیس باشکوهی از نپتون، خدای رومی دریاها است. نپتون در حالتی فرمانده و سلطنتی به تصویر کشیده شده که بر فراز ارابه ای ایستاده که توسط اسب های دریایی کشیده می شود. 

این تندیس دارای قدرت و اقتدار از تجسم قدرت مرتبط با دریا است. “فواره نپتون” نمونه برجسته ای از هنر و صنعت رنسانس بوده که توجه این دوره به جزئیات و تجلیل از اساطیر کلاسیک را به نمایش می گذارد.

تندیس‌های ایتالیایی در دوران تاریخی متفاوت

تندیس‌سازی ایتالیایی دارای تاریخ غنی است که قرن‌ها را در بر می‌گیرد و میراثی ماندگار در دنیای هنر به جا می‌گذارد. بیایید سفری هیجان انگیز را در زمان آغاز کنیم و دوره های مهم و دگرگونی های قابل توجهی را که تندیس سازی ایتالیایی را شکل داده است، بررسی کنیم.

“موفقیت کلید خوشبختی نیست. شادی کلید موفقیت است. اگر کاری را که انجام می دهید دوست داشته باشید، موفق خواهید بود.”

آلبرت شوایتزر

دوران ماقبل تاریخ (Prehistoric)

ایتالیا دارای تاریخ گیرا از تندیس سازی ماقبل تاریخ است که به دوران پارینه سنگی باز می گردد. این دوره حدود 2.6 میلیون سال پیش آغاز شد و تقریباً 10000 سال قبل به پایان رسید. تندیس‌های ماقبل تاریخ ایتالیا، عمدتاً تندیس‌های تزئینی، با استفاده از موادی مانند سنگ، استخوان و سایر مواد طبیعی ساخته می‌شدند.

برخی از تندیس های جذاب ما قبل تاریخ در ایتالیا عبارتند از:

(Statue menhir) تندیس منهیر

«تندیس منهیر» نوعی سنگ ایستاده تراشیده شده است که در اواخر دوره نوسنگی در اروپا پدید آمد. این تندیس از یک تخته یا ستون عمودی تشکیل شده‌ که به شکل پیچیده‌ای به شکل یک انسان حکاکی شده است.

این نوع تندیس ها اغلب ویژگی‌های قابل تشخیصی مانند صورت و گاهی اوقات حتی نشانه‌هایی از لباس یا سلاح را نشان می‌دهند. اعتقاد بر این است که منهیرهای تندیس در فرهنگ مربوط به خود اهداف مختلفی را انجام داده اند. 

آنها ممکن است برای اعمال مذهبی یا معنوی، به عنوان نشانگر یا یادبود برای رویدادها یا افراد مهم، یا حتی به عنوان نمادهای موقعیت اجتماعی یا قدرت استفاده شده باشند. 

معانی و عملکرد دقیق این تندیس ها می تواند بر اساس زمینه باستان شناسی و باورهای فرهنگی جوامعی که آنها را ایجاد کرده اند متفاوت باشد.

همچنین ببیند بهترین های رم

ونوس ساویگنانو (Venus of Savignano)

ونوس ساویگنانو( به ایتالیایی:Venere di Savignano) یک اثر باستانی قابل توجه ماقبل تاریخ به شکل یک تندیس کوچک است که معمولاً به عنوان “پیکر ناهید” شناخته می شود. این تندیس از سنگ سبز نرم و مخصوصاً مارپیچ ساخته شد و در سال 1925 در استان مودنا در ایتالیا کشف شد.

چیزی که ونوس ساویگنانو را متمایز می کند، اهمیت تاریخی آن و نمایش هنر ماقبل تاریخ است. این تندیس با ارتفاع حدود 22.5 سانتی متری به عنوان یکی از تندیس های بزرگ کشف شده از آن دوران شناخته می شود. 

از نظرقدمت ، ناهید ساویگنانو در دوره پارینه سنگی، حدود 25000 تا 20000 سال پیش قبل، تخمین زده می شود. این موضوع آن را در میان نمادهای غنی خلاقیت اولیه انسان قرار می دهد و به عنوان دریچه ای به گذشته های دور عمل می کند.

اتروسکیان (قرن 9 تا 1 قبل از میلاد)

تندیس سازان اتروسکی اغلب با سفال، نوعی خاک رس پخته شده، کار می کردند. آنها تندیس های پیچیده، نقش برجسته و تزئینات معماری را با استفاده از این مواد می ساختند.

هنر اتروسک به شدت تحت تأثیر هنر یونانی بود، اما همچنین دارای ویژگی های منحصر به فرد خود نیز بود. تندیس های اتروسکی به عنوان یک کلید مهم برای بازسازی تاریخ خود عمل می کنند، زیرا اسناد مکتوب کمی در مورد آنها وجود دارد.

در ادامه به چند مورد از تندیس های اتروسکیان اشاره خواهیم کرد.

شیمر آرتزو (Chimera of Arezzo)

شیمر آرتزو ( به ایتالیایی:Chimera di Arezzo) بزرگترین نمونه هنر اتروسکی محسوب می شود که حدود 400 سال قبل از میلاد ساخته شد. این تندیس برنزی موجودی افسانه‌ای را با سرهای متعدد نشان می‌دهد که به ارتفاع 78.5 سانتی متر و طول 129 است.

شیمر آرتزو موجودی دورگه آتش گیر را به تصویر می کشد و بینش های ارزشمندی را در مورد هنر، مذهب و فرهنگ اتروسکی ارائه می دهد.

این تندیس به عنوان شاهکاری از فرم، تکنیک و نمادگرایی، به عنوان شاهدی ماندگار بر مهارت و پیچیدگی تمدن اتروسکی است.

آپولو وی (Apollo of Veii)

آپولو وی یک تندیس سفالی رنگ آمیزی شده در اندازه واقعی از آپولو است که در سال های 510- 500 قبل از میلاد به سبک اتروسکی ساخته شده است.

سبک هنری آپولو وی نشان دهنده سبک یونی رایج در هنر اتروسکی در اواخر آن قرن است.

این تندیس سطح بالایی از بیان هنری را به نمایش می گذارد و نمونه قابل توجهی از هنر اتروسکی محسوب می شود.

 سخنور The Orator

تندیس سخنور (به ایتالیایی: Arringatore) یک تندیس برنزی مهم اتروسکی متعلق به اواخر قرن دوم یا اوایل قرن اول قبل از میلاد است.

این تندیس که تصور می شود نماینده الوس متالوس، سناتور اتروسکی است، در نزدیکی دریاچه ای در استان پروجا در ایتالیا پیدا شد. 

ارتفاع آن 179 سانتی‌متر است و شخصی را با یک با جزئیات متمایز مانند چکمه به تصویر می‌کشد.

“صبر، پشتکار و سختی کشیدن، ترکیبی شکست ناپذیر برای رسیدن موفقیت است.”

ناپلئون هیل

دوران باستان 

ایتالیای باستان دارای تاریخ غنی تندیس سازی است که تمدن های مختلفی از جمله اتروسک ها و رومی ها را در بر می گیرد. تندیس سازی نقش مهمی در این جوامع ایفا می کرد و اهداف مختلفی از جمله عبادت مذهبی، بزرگداشت و تبلیغات سیاسی را انجام می داد.

تندیس‌سازی در دوران باستان در ایتالیا، تحت تأثیر هنر یونانی، آثار باشکوهی را به وجود آورد کرد که چهره‌های اساطیری و پرتره‌های واقعی را به تصویر می‌کشید. 

سنگ مرمر یک ماده پرکاربرد در آن دوران بود که جزئیات و حرکات پیچیده را به راحتی به نمایش می گذاشت.

بیایید با چند مورد از تندیس های مشهور این دوران که توسط تندیس سازان مشهور ساخته شده اند آشنا شویم.

آپولو (Apollo Belvedere)

آپولو(به ایتالیایی: Apollo del Belvedere) یک تندیس مرمر معروف از دوران روم باستان است که گفته می شود در سال 120–140 بعد از میلاد توسط لئوچارس تندیس ساز یونانی ساخته شده است.

این تندیس خدای یونانی آپولو را به عنوان یک کماندار ایستاده نشان می دهد که به تازگی یک تیر پرتاب کرده و به دلیل ژست پویای خود مورد تحسین قرار گرفته است.

این تندیس به دلیل کنتراپستوی پیچیده اش و به تصویر کشیدن عضله و موهای روان آپولو بسیار مورد تحسین قرار گرفته است.

کاپیتولین گرگ ( Capitoline Wolf)

کاپیتولین گرگ (به ایتالیایی: Lupa Capitolina) یک تندیس برنزی باستانی است که یک گرگ را نشان می دهد که از دو نوزاد انسان به نام های رومولوس و رموس پرستاری می کند. این تندیس نمادی از تأسیس افسانه ای رم است، جایی که دوقلوها توسط گرگ نجات و پرورش یافتند. 

این تندیس به عنوان نماینده ای قدرتمند از مراقبت مادرانه و ریشه های اسطوره ای رم است. قدمت آن به قرن پنجم قبل از میلاد برمی گردد و در موزه های کاپیتولین رم به نمایش گذاشته شده است.

منشا و قدمت این تندیس بحث برانگیز است، برخی از محققان آن را به یک سازنده اتروسکی در قرن پنجم قبل از میلاد نسبت می دهند، با دوقلوهایی که در اواخر قرن 15 پس از میلاد به آن اضافه شد.

 بعضی دیگر تحقیقات نشان می‌دهد که بخش گرگ تندیس ممکن است بین سال‌های 1021 و 1153 ریخته‌گری شده باشد.

لائوکون و پسرانش ( Laocoon group) 

لائوکون و پسرانش (ایتالیایی:Gruppo del Laocoonte) یک تندیس باستانی معروف است که کشیش تروا و پسرانش را در حال حمله مارهای دریایی به تصویر می کشد. 

ساخت این تندیس به سه تندیس‌ساز یونانی از جزیره رودس به نام های آجساندر، آتنودوروس و پولیدوروس نسبت داده می شود. کار این سه نفر به دلیل ترکیب دراماتیک و شدت احساسی آن تحسین می شود.

اما مشخص نیست که آیا این یک اثر اصلی است یا یک کپی از تندیس‌های برنزی قبلی.

 این تندیس با ارتفاع کمی بیش از 2 متر، یکی از شاخص ترین نمونه های هنر هلنیستی محسوب می شود.

 این تندیس در موزه‌های واتیکان رم نگهداری می‌شود و گواهی بر مهارت هنری و توانایی داستان‌گویی آن‌ها است.

همچنین ببیند مجسمه‌های ایتالیایی

تندیس سوارکاری مارکوس اورلیوس Equestrian Statue of Marcus Aurelius

تندیس سوارکاری مارکوس اورلیوس (به ایتالیایی:Statua equestre di Marco Aurelio) یک تندیس برنزی روم باستان است که در تپه کاپیتولین در رم، ایتالیا قرار دارد. 

این تندیس با ارتفاع 4.24 متری، مارکوس اورلیوس را سوار بر اسب با ژستی با قدرت و عظمت به تصویر می کشد. اهمیت این تندیس به دلیل نادر بودن آن به عنوان یکی از معدود تندیس های برنزی بازمانده از یک امپراتور روم پیش از مسیحیت افزایش یافته است. 

اگرچه نسخه اصلی در موزه‌های کاپیتولین به نمایش گذاشته می‌شود، یک ماکت در پیازا دل کامپیدوگلیو قرار دارد. شناسایی نادرست آن به عنوان کنستانتین کبیر احتمالاً به حفظ آن در طول اعصار کمک کرده است.

این اثر هنری نمادین بر تندیس‌های بعدی نیز تأثیر گذاشته و بر روی سکه‌ها نشان داده می‌شود که نشان‌دهنده اهمیت فرهنگی آن است. 

در دوران پس از اتروسکیان، یعنی بیزانتین، سبک هنری و تندیس سازی بیشتر به سمت موضوعات مذهبی گرایش پیدا کرد.

 بیزانتین (قرن چهارم تا هشتم)

در دوران بیزانتین هنر و معماری ایتالیایی تحت تأثیر فرهنگ بیزانتین قرار گرفت. یکی از جنبه های مهم هنر بیزانتین، استفاده از نمادگرایی بود. مجسمه سازان بیزانتین اغلب از تصاویر نمادین برای بیان موضوعات مذهبی استفاده می کردند.

هنر بیزانسی به دلیل تأکید بر موضوعات مذهبی و سبک متمایز خود که در طول قرن ها تکامل یافته، شناخته شده است. با این حال، توجه به این نکته مهم است که هنر بیزانسی عمدتاً بر روی آثار هنری دو بعدی مانند موزاییک ها، نمادها و نقاشی های دیواری متمرکز بود و تندیس ها نسبتاً کمتر رایج بودند. با این وجود، در اینجا چند نمونه قابل توجه از تندیس ها و تندیس های دوران بیزانس وجود دارد:

اسب های سنت مارک Horses of Saint Mark

اسب های سنت مارک (به ایتالیایی:Cavalli di San Marco) تندیس های برنزی و مسی  از چهار اسب هستند که در اصل بخشی از یک بنای تاریخی بودند که ارابه چهار اسبی را به تصویر می کشد. منشأ و خالقان دقیق آنها همچنان موضوع بحث در میان محققان است.

 این تندیس ها پس از برداشته شدن از قسطنطنیه در سال 1204 در جریان جنگ صلیبی چهارم، در نمای کلیسای سنت مارک در ونیز ایتالیا قرار داده شد.

اسب های سنت مارک پس از برداشته شدن از قسطنطنیه در سال 1204 در جریان جنگ صلیبی چهارم، در نمای کلیسای سنت مارک در ونیز ایتالیا قرار داده شد. آنها بعداً توسط ناپلئون در سال 1797 غارت شدند اما در سال 1815 به ونیز بازگردانده شدند.

رمانسک ( قرن ششم تا یازدهم)

دوره رمانسک در ایتالیا، که تقریباً از قرن ششم تا یازدهم را در بر می گرفت، با سبک متمایز هنر و معماری مشخص می شود. در حالی که دوران رمانسک بیشتر به خاطر دستاوردهای معماری خود مشهور است، هنوز هم نمونه های قابل توجهی از تندیس ها و تندیس های این دوره وجود دارد. در اینجا چند تندیس معروف رمانسک در ایتالیا آورده شده است:

خنده سن زنو Smiling St. Zeno

“خنده سن زنو” (به ایتالیایی: San sorridente Zenone) به تندیس منحصر به فرد و جذابی اشاره دارد که در نمای بیرونی کلیسای سن زنو مگیوره در ورونا، ایتالیا یافت شده است.

این تندیس چهره ای را با حالتی درهم و اغراق آمیز به تصویر می کشد که حس خنده را القا می کند.

تندیس “خنده سن زنو” نمونه قابل توجهی از نحوه استفاده هنرمندان رمانسک از فرم های بیانی و تصاویر نمادین برای انتقال روایت های مذهبی است. 

این عنصر احساسات انسانی را به تزئینات تندیس سازی پیچیده کلیسا می افزاید و آن را به ویژگی منحصر به فرد و به یاد ماندنی برای بازدیدکنندگان برای کاوش و تفسیر تبدیل می کند.

“هیچ چیز قدرت را به اندازه سکوت تقویت نمی کند.“

لئوناردو داوینچی

گوتیک ( قرن دوازدهم تا شانزدهم)

دوران گوتیک به دورانی از هنر اطلاق می شود که از قرن12  شروع و تا قرن 16 ادامه داشت. این دوره به دلیل ساختارهای بلند و زیبا، طاق های نوک تیز، پنجره های شیشه ای رنگارنگ دقیق، تندیس های طبیعت گرایانه و آثار هنری بیانگر احساسی شناخته شده است. 

منبر سنت آندریا (Pulpit of Sant’ Andrea, Pistoia,Giovanni Pisan )

منبر مرمری در تعمیدگاه پیزا (به ایتالیایی:pulpito della chiesa di Sant’Andrea di Pistoia ) که توسط نیکولا پیزانو در اواسط قرن سیزدهم ساخته شد، حکاکی‌های پیچیده‌ای از صحنه‌های کتاب مقدس را نشان می‌دهد و شاهکاری از تندیس‌های گوتیک محسوب می‌شود.

این آثار هنری بسیار پیچیده اغلب به عنوان «پورتو رنسانس» شناخته می‌شوند و عناصری از تابوت‌های روم باستان و دیگر منابع را برای ایجاد سبکی که نشانه‌ای از تجدید حیات اولیه تندیس‌سازی کلاسیک است، در خود جای داده‌اند.

 با وجود این، آنها عناصری از هنر گوتیک را حفظ کرده و از منابعی مانند کنده کاری های عاج فرانسوی الهام گرفته اند.

مجسمه سنت پیترStatue of St. Peter

مجسمه سنت پیتر( به ایتالیایی:Statue de Saint-Pierre) که توسط آرنولفو دی کامبیو در حدود سال 1300 از سنگ مرمر ساخته شده، یک قطعه مهم و نمادین از هنر و مجسمه سازی مذهبی است. این مجسمه در کلیسای سنت پیتر در شهر واتیکان، رم، ایتالیا قرار دارد. 

سنت پیتر یکی از دوازده حواری عیسی و از چهره های برجسته مسیحیت بوده که در این مجسمه با وقار و احترام به تصویر کشیده شده است.او به عنوان نمادی از سنت پیتر به عنوان اولین پاپ کلیسای کاتولیک است. 

سنت پیتر به طور سنتی در حالی به تصویر کشیده می شود که مجموعه ای از کلیدها را در دست دارد که نماد کلیدهای پادشاهی بهشت بوده که اعتقاد بر این است که توسط عیسی به او سپرده شده است. این نماد نقش او به عنوان رهبر زمینی کلیسا است.

مدونا و بچه Madonna and Child

تندیس “مدونا و کودک” (به ایتالیایی:Madonna_del_colloquio) از کلیسای جامع پیزا نمونه ای از آثار دوران گوتیک است. این قطعه ممکن است در قرن سیزدهم یا چهاردهم در اوج دوران گوتیک، توسط هنرمندی ناشناس خلق شده باشد. 

تندیس “مدونا و کودک” احتمالاً مریم باکره را در حالی که عیسی نوزاد را در آغوش گرفته است، به تصویر می‌کشد که تناسبات طبیعی و فرم‌های برازنده را به نمایش می‌گذارد. عمق عاطفی تندیس حس لطافت و صمیمیت بین مادر و کودک را برمی انگیزد. 

در مجموع، تندیس “مدونا و کودک” نشان دهنده حساسیت های هنری دوره گوتیک و تاکید آن بر ایجاد ارتباط معنوی و عاطفی بین بیننده و الهی است.

“بگذارید همیشه با لبخند یکدیگر را ملاقات کنیم، زیرا لبخند، آغاز عشق است.“

مادر ترزا

رنسانس ( قرن پانزدهم و شانزدهم)

در طول دوره رنسانس در ایتالیا، تغییرات قابل توجهی در هنر، فرهنگ و فعالیت‌های فکری رخ داد. این دوره شاهد پیشرفت‌های قابل توجهی در زمینه‌های مختلف از جمله هنر و تندیس‌سازی بود که با تغییر به سمت انسان‌گرایی، مشاهده‌های علمی و علاقه مجدد به زیبایی‌شناسی کلاسیک مشخص می‌شد.

 در این دوران ساخت نقش برجسته ها و تندیس های معماری با استفاده از برنز و سنگ مرمر بسیار پرطرفدار بودند.

بیایید از دیدن برخی از زیباترین تندیس های ایتالیایی دوره رنسانس لذت ببریم.

مسیح و سنت توماس Christ and St. Thomas   

تندیس مسیح و سنت توماس (به ایتالیایی: Incredulità di san Tommaso) تندیسی برنزی از آندره آ دل وروکیو است که لحظه ای را به تصویر می کشد که توماس رسول ت زخم های مسیح را لمس و در رستاخیز عیسی شک می کند. 

این تندیس که بین سال‌های 1467 و 1483 خلق شد، به خاطر واقع‌گرایی و تضاد بین رفتار آرام مسیح و شک توماس شناخته شده است. 

تندیس مسیح و سنت توماس در ابتدا برای یک طاقچه بیرونی در ساختمان Orsanmichele در فلورانس در نظر گرفته شده بود، اما اکنون در یک موزه نگهداری می شود. 

اهمیت روایی و هنری این تندیس آن را به نمونه ای قابل توجه از هنر رنسانس تبدیل کرده است.

تندیس داود (David Michelangelo)

“داود” شاهکاری از تندیس رنسانس است که توسط میکل آنژ خلق شده و قهرمان کتاب مقدس را برای نبرد با جالوت به تصویر می کشد. 

این تندیس که از یک بلوک سنگ مرمر بین سال‌های 1501 تا 1504 حکاکی شده است، توجه استثنایی هنرمند به آناتومی، زیبایی ایده‌آل، مهارت فنی و مهارت هنری میکل آنژ را به نمایش می‌گذارد.

“داود” با قد بیش از5.17 متر، با جزئیات پیچیده، تناسبات متعادل و نگاه گیرا، آرمان های رنسانس را تجسم می بخشد. اهمیت تندیس در بازنمایی قدرت، اراده و احیای زیبایی‌شناسی کلاسیک است که آن را به نمادی از هنر رنسانس تبدیل می‌کند.  او این مهارت ها را به واسطه نزدیکی به خانواده مدیچی آموخته بود.

 (Pietà Michelangelo) پیتا

پیتا (به ایتالیایی: La Pietà) تندیسی ساخته شده توسط میکل آنژ بین سال‌های 1498 و 1499، یک اثر هنری مرمری مشهور است که در کلیسای سنت پیتر، شهر واتیکان واقع شده است. 

این مسجمه عیسی و مریم را در لحظه ای پس از مصلوب شدن به تصویر می کشد، جایی که مریم با ظاهری غیرعادی و جوان، پسرش را در آغوش گرفته است. این تندیس با تلفیق زیبایی شناسی رنسانس با طبیعت گرایی متمایز است.

در واقع  تفسیر میکل آنژ ایده‌آل‌های زیبایی کلاسیک رنسانس را با طبیعت‌گرایی متعادل می‌کند که این هنر را از خانواده مدیچی و تحصیل درمدرسه آنها یاد گرفته است.

همچنین ببیند ساختمان های ایتالیایی

باکوس (Bacchus Michelangelo)

تندیس باکوس (به ایتالیایی: Bacco) یک تندیس مرمری است که توسط میکل آنژ در اوایل کار خود در رم در حدود سالهای 1496-1497 ساخته شده است. 

این تندیس باکوس، خدای شراب رومی را در حالت مست و در حال چرخش، با چشمان چرخان و حالتی ناپایدار به تصویر می کشد.

تندیس باکوس شامل ویژگی هایی است که این چهره را به عنوان باکوس معرفی می کند، مانند تاج گل و برگ پیچک روی سر، جام شراب در دست راست و پوست ببر یا پلنگ در دست چپ. ژست باکوس و برهنگی طبیعت گرایانه به جذابیت قدیمی آن کمک می کند. این تندیس در طول زمان دچار آسیب هایی شده است.

مجسمه سنت بارتولومئو با پوست خودش (Statue of St. Bartholomew, with his own skin)

مجسمه سنت بارتولومئو با پوست خودش توسط مجسمه ساز ایتالیایی مارکو دآگرات در قرن شانزدهم در دوران رنسانس ساخته شده است. سال دقیق ایجاد آن مورد توافق جهانی قرار نگرفته است، اما اعتقاد بر این است که در اواسط قرن شانزدهم، بین سال‌های 1562 تا 1564 تکمیل شده است. 

در این مجسمه، سنت بارتولومئو در حالی به تصویر کشیده شده است که پوست جدا شده خود را در دست گرفته است، عنصری ترسناک و نمادین که به شهادت او بازمی گردد. 

مجسمه قدیس بارتولومئو که توسط مجسمه‌ساز مارکو دآگرات خلق شده است، نمادی قابل توجه و نسبتاً غیرمعمول از قدیس است.این مجسمه منحصر به فرد را می‌توان در کلیسای جامع میلان (Duomo di Milano) یافت.

تندیس سوارکاری گاتاملاتا (Equestrian statue of Gattamelata)

تندیس سوارکاری گاتاملاتا (به ایتالیایی: equestrian monument of Gattamelata) اثر دوناتلو در سال 1453 است که در پیاتزا دل سانتو در پادوآ، ایتالیا واقع شده است.

این تندیس، اولین تندیس سوارکاری در اندازه کامل رنسانس ایتالیا، گاتاملاتا را سوار بر اسب با نمادهایی نشان می دهد که قدرت، رهبری و مهارت نظامی او را نشان می دهد. تصویر احساسی تندیس و تأکید بر رئالیسم از تندیس‌های اسب‌سواری قبلی فاصله گرفته و تأثیرات کلاسیک را بازتاب می‌دهد.

ژست اسب، تصویر جدی گاتاملاتا و به تصویر کشیدن قدرت و شخصیت به تأثیر ماندگار تندیس و مضامین فردگرایی و انسان گرایی رنسانس را منعکس می کند.

منریست (قرن پانزدهم و شانزدهم)

تندیس‌سازی ایتالیایی منریست سبکی از تندیس‌سازی است که در اواخر دوره رنسانس در ایتالیا ظهور کرد. در این دوره از موادی مانند مرمر، برنز و چوب برای کارهای تندیس سازی استفاده می شد. 

تندیس های رنسانس با ژست های اغراق آمیز، فیگورهای متناسب و جزئیات پیچیده مشخص می شوند که اغلب کیفیتی خارق العاده یا سورئال به خود می گیرند. 

تندیس سازان دوره رنسانس اغلب از اسطوره های کلاسیک و داستان های کتاب مقدس الهام می گرفتند و این موضوعات را با ذوق دراماتیک و شدت احساسی القا می کردند. چندین نمونه از تندیس های رنسانس در ایتالیا در زیر ارائه شده است.

سانکارلون Sancarlone

سان کارلون (به ایتالیایی:Colosso di san) که با نام های سانکارلون یا کلوسوس سن کارلو بورومئو نیز شناخته می شود، تندیس ای عظیم از مس است که توسط جیووانی باتیستا بین سال‌های 1614 و 1698 طراحی شده است. 

این تندیس 23.5 متر ارتفاع دارد و از ورقه های مسی برجسته ساخته شده که به یک قاب آهنی متصل شده است. همچنین بر روی یک پایه گرانیتی قرار دارد و سر و دستان آن برنزی است. ساختار پیچیده و دوام این تندیس در طول قرن ها به حفظ آن کمک کرده است. 

هرکول و کاکوس (Hercules and Cacus)

تندیس هرکول و کاکوس (به ایتالیایی:Ercole e Caco) یک تندیس مرمری است که در فلورانس ایتالیا در سمت راست ورودی کاخ وکیو قرار دارد.

این تندیس در سال 1508 توسط پیرو سودینی، رهبر جمهوری فلورانس پس از اخراج خانواده مدیچی در سال 1494 به میکل آنژ داده شد و قراربود مکملی برای تندیس داود میکل آنژ باشد.

این تندیس، هرکول را به تصویر می‌کشد که نماد قدرت بدنی او است که بر کاکوس، هیولای آتش‌زا شکست می‌خورد و در واقع نشان دهنده پیروزی مدیچی است.

 باروک ( قرن هفدهم و هجدهم)

سبک باروک در اوایل قرن 17 ظهور کرد و تا پایان قرن 18 ادامه یافت. تندیس‌سازی باروک تاکید زیادی بر نمایش، عظمت و احساسات شدید داشت. تندیس‌های این دوره اغلب به شکل پرتره‌های تمام قد یا نیم‌پیکره‌هایی بودند که در ابعاد واقعی خلق می‌شدند. 

تندیس‌های تزئینی مانند فواره‌ها، گلدان‌ها و اشیاء زینتی نیز در این دوره رواج یافتند که از موادی مانند مرمر و برنز ساخته می‌شدند.

خلسه سنت ترزا (L’Estasi di Santa Teresa or Santa Teresa in estasi)

خلسه سنت ترزا (به ایتالیایی:L’Estasi di Santa Teresa or Santa Teresa in estasi) یک مجسمه معروف باروک اثر جیان لورنزو برنینی است که در کلیسای کوچک کورنارو در کلیسای سانتا ماریا دلا ویتوریا رم واقع شده است. 

این مجسمه قدیس ترزا را در حالت وجد مذهبی در کنار یک فرشته به تصویر می کشد. نور طبیعی از یک پنجره پنهان در گنبد  این مجسمه را روشن کرده و فضایی الهی را ایجاد می کند.

 این کلیسا همچنین دارای پرتره های اهدایی در اندازه واقعی از اعضای خانواده کورنارو است که شاهد این رویداد بوده اند. کل ترکیب بندی در پس زمینه ای از سنگ مرمرهای رنگی و آسمانی توهم آلود نقاشی شده است.

مسیح مستور (Veiled Christ)

مسیح مستور ( به ایتالیایی: Cristo velato) مجسمه‌ای از مرمر است که توسط جوزپه سانمارتینو در سال 1753 ساخته شده است.  این تندیس به‌خاطر به تصویر کشیدن عیسی مسیح در حال مرگ مشهور است که با یک حجاب مرمری شفاف و واقعی پوشیده شده است. 

این تندیس از یک بلوک سنگ مرمر سفید تراشیده شده و سطح جزئیات آن به قدری شگفت انگیز است که زمانی تصور می شد از طریق ابزارهای کیمیاگری ساخته شده است.

این اثر یکی از برجسته ترین مجسمه های جهان به حساب می آید چرا که سانمارتینو موفق شد رنج مسیح را از طریق حجاب به تصویر بکشد در حالی که نشانه هایی از درد در چهره و بدن او نمایان بود. علاوه براین سانمارتینو در پای عیسی، نمادهایی از آلات مصائب را حک کرد.

تندیس مدونینا Madonnina

مدونینا (به ایتالیایی:Madonnina) تندیس مریم باکره است که در بالای کلیسای جامع میلان در ایتالیا قرار دارد. این تندیس بر روی مناره مدونینا به عنوان یکی از ویژگی های نمادین کلیسای جامع نصب شده است. 

مدونینا در سال 1762 در ارتفاع 108.5 متری توسط کارلو پلیکانی در سال 1774 طراحی شد، نماد برجسته میلان است وهیچ ساختمانی در شهر اجازه ندارد بلندتر از مدونیننا باشد.

“هر زمان که خودتان را در کنار اکثریت یافتید، بدانید که وقت آن است توقف کنید و مسیر را برگردید.”

 مارک تواین

سنت اندرو Saint Andrew

سنت اندرو(به ایتالیایی:Sant’Andrea) تندیسی از مرمر اثر فرانسوا دوکسنوی است که بین سال‌های 1629 تا 1633 ساخته شده و در کلیسای سنت پیتر رم واقع شده است.

 اندرو رسول را به تصویر می کشد که روی یک صلیب تکیه داده است. این بنا در زیر گنبد بازیلیکا و در مقابل تندیس سنت لونگینوس برنینی قرار دارد. 

این تندیس بخشی از چهار تندیس عظیم زیر گنبد کلیسای سنت پیتر رم است. آثار فرانسوا دوکسنوی سبک منحصر به فرد او را به نمایش می گذارد.

همچنین ببیند هنرمندان معاصر ایتالیایی

نئوکلاسیک ( قرن هجدهم و نوزدهم)

در دوره نئوکلاسیک نقاشی ایتالیایی، که در اواخر قرن 18 ظهور کرد و تا اوایل قرن 19 ادامه یافت، هنرمندان از دوران باستان کلاسیک و هنر یونان و روم باستان الهام گرفتند. این جنبش به دنبال احیای اصول تعادل، هماهنگی و نظم بود که در هنر کلاسیک دیده می شود.

بنای یادبود ویکتور امانوئل دوم Monument to Victor Emmanuel II

بنای یادبود ویکتور امانوئل دوم (به ایتالیایی: Monumento a Vittorio Emanuele II) در ونیز، ایتالیا، یک مجسمه سوارکاری است که توسط مجسمه ساز اتور فراری در سال 1887 ساخته شد.این مجسمه یادبود مرگ اولین پادشاه ایتالیا، ویتوریو امانوئل دوم و دارای چهره های تمثیلی است که نشان دهنده پیروزی ونیز است. 

اطراف این تندیس صحنه‌هایی از ریسورجیمِنتو(Risorgimento) که در زبان ایتالیایی به معنای رستاخیز یا قیام است و در واقع جنبشی ملی گرایانه و آزادمنشانه (لیبرالی) برای تحقق یکپارچگی ایتالیاست، قرار دارد. 

این بنای تاریخی بر روی یک پایه گرانیتی صورتی توسط دروازه‌ای برنزی با نمادهای نظامی احاطه شده است. این تندیس در 1 مه 1887 افتتاح شد و در سال 2011 به مناسبت صد و پنجاهمین سالگرد اتحاد ایتالیا تحت بازسازی قرار گرفت.

مسیح برخواسته Risen Christ

مسیح برخاسته که توسط میکل آنژ در سال 1521 ساخته شده است، یک مجسمه مرمری است که در کلیسای سانتا ماریا سوپرا مینروا در رم قرار دارد. 

این مجسمه به سفارش متلو وری، مسیحی برهنه را به تصویر می کشد که صلیب را در آغوش گرفته است.

میکل آنژ در ابتدا اولین نسخه از این مجسمه را شروع کرد اما به دلیل وجود رگ سیاه در سنگ مرمر آن را رها کرد. او سپس نسخه جدیدی را ایجاد کرد و آن را در فلورانس به پایان رساند و بعداً آن را در رم تکمیل کرد. 

نسخه اول به عنوان افتخار به متلو وری داده شد و در حیاطی در نزدیکی سانتا ماریا سوپرا مینروا به پایان رسید.

نسخه دوم، با وجود چالش‌هایش، معاصران را تحت تأثیر قرار داد. این مجسمه مسیح را ایستاده با ژستی نشان می دهد که بر کنتراپستو تأکید و تأثیرات پویا را از زوایای مختلف ایجاد می کند.

در نسخه دوم، برهنگی مسیح نماد پیروزی او بر گناه و مرگ است، با یک کمربند برنزی که بعداً برای محافظت از اندام تناسلی او به آن اضافه شد.

بنای یادبود نیکولا دمیداف Monument to Nicola Demidoff

بنای یادبود نیکولا دمیداف (به ایتالیایی:Monument à Nicolas Demidoff) یک تندیس قرن نوزدهمی فضای باز است که در میدان دمیداف فلورانس واقع شده است. 

این بنا که توسط پسران نیکولای دمیدوف برای احترام به پدرشان سفارش داده شده بود، توسط تندیس‌ساز لورنزو بارتولینی طراحی شد و توسط پاسکواله رومانلی در سال 1870 تکمیل شد. این بنای تاریخی نیکولا را در آغوش گرفتن پسرش به تصویر می‌کشد که توسط چهره‌های تمثیلی مانند قدرشناسی و حقیقت احاطه شده است. 

این بنای تاریخی هم در خلقتش و هم در به تصویر کشیدن خانواده دمیدوف و کمک های آنها به فلورانس از اهمیت تاریخی و هنری برخوردار است. تندیس اصلی نماد انساندوستی و موفقیت تجاری دمیدوف است، در حالی که تندیس های دیگر نشان دهنده ارتباط او با هنر است.

بنای یادبود بزرگ دوک فردیناند سوم لورن Monument to Grand Duke Ferdinand III of Lorraine

بنای یادبود بزرگ دوک فردیناند سوم توسکانی یک تندیس مرمری نئوکلاسیک است که در آرتزو، توسکانی واقع شده است. تندیس ای که توسط استفانو ریچی تندیس سازی شد و در سال 1822 رونمایی شد.

این تندیس ابتدا در میدان گرانده قرار گرفت اما بعداً در سال 1932 به پیازا دی مورلو منتقل شد.

تندیس دوک بزرگ را در لباس رومی به تصویر می کشد که تاج او با برگ های بلوط نماد فضیلت و قدرت است. او عصایی را به عنوان نمادی از قدرت در دست دارد و شیری رام شده در پای او قرار دارد. 

نقش برجسته تمثیلی روی پایه، پیوند دره چیانا و رودخانه آرنو را به تصویر می‌کشد. این تندیس طی سال های 2002 تا 2005 به دلیل آسیب های ناشی از آلودگی و خرابکاری تحت بازسازی قرار گرفت.

مدرن و معاصر

تندیس های مدرن و معاصر ایتالیایی بازتابی غنی از نوآوری هنری این کشور هستند. این مجسمه‌ها که اغلب با تنوع مواد، سبک‌ها و مضامین مشخص می‌شوند، ماهیت پویایی مجسمه‌سازی ایتالیایی را در دوران مدرن به نمایش می‌گذارند. تندیس سازان ایتالیایی از فرم‌های انتزاعی گرفته تا نمایش‌های فیگوراتیو، به طور مداوم تکنیک‌ها و مواد جدیدی را برای بیان دیدگاه‌های هنری خود آزمایش می‌کنند. 

Tomb of the Unknown Soldier (Italy) مقبره سرباز گمنام

مقبره سرباز گمنام (به ایتالیایی Tomba del Milite Ignoto) یک یادبود جنگی است که در رم توسط مجسمه ساز ایتالیایی آنجلو زانلی طراحی شده و در زیر مجسمه الهه روما در محراب میهن واقع شده است. این مکان مقدس به سربازان ایتالیایی که در جنگ ها جان خود را از دست داده یا مفقود شده اند، اختصاص دارد.

این بنای تاریخی یک مکان مرکزی برای مراسم رسمی است که سالانه در تعطیلات مهم ایتالیا برگزار می شود، مانند روز آزادی ایتالیا (25 آوریل)، روز جمهوری ایتالیا (2 ژوئن)، و روز وحدت ملی و نیروهای مسلح (4 نوامبر). 

در این مراسم رئیس جمهوری ایتالیا و دیگر مقامات عالی رتبه با گذاشتن تاج گل به یاد سربازان کشته و مفقود ایتالیایی ادای احترام می کنند.

 Vittoria Lighthouse فانوس دریایی ویتوریا

فانوس دریایی ویتوریا (به ایتالیایی:Faro della Vittoria) که به عنوان فانوس مادالنا نیز شناخته می شود، به عنوان ادای احترام به پیروزی بزرگ،  به طرز استادانه ای توسط هنرمند تورینی، ادواردو روبینو بر فراز تپه مادالنا در تورین، ایتالیا، در پارک ریمبرانزا قرار دارد. 

این فانوس دریایی باشکوه که در سال 1928 ساخته شده است به ارتفاع 26.50 متری می رسد و در ارتفاع 715 متری از سطح دریا قرار دارد. این شاهکار به یاد ماندنی با وزن قابل توجه 25 تن و ارتفاع 18.50 متری بر روی یک پایه سنگی چشمگیر 8 متری قرار دارد.

درخشندگی فانوس دریایی کل شهر و اطراف آن را زیبا می کند و در شب درخشش خاصی می بخشد. سناتور جووانی آنیلی این بنای یادبود را به مناسبت دهمین سالگرد پیروزی ایتالیا بر اتریش و آلمان در جنگ جهانی اول به شهر تقدیم کرد.

سخن پایانی

به عنوان گروهی از معماران مقیم ایتالیا مایلیم از همه خوانندگانی که ما را در این سفر فریبنده در تاریخ تندیس های ایتالیایی در دوره های مختلف تاریخی همراهی کردند، صمیمانه تشکر کنیم. علاقه و مشارکت شما زیبایی و جذابیت را به کاوش ما در این سفر قابل توجه اضافه کرده است. از اینکه بخشی از این اکتشاف جذاب بودید متشکریم!